Украины иргэн Руслана Данилкина 18 настайдаа сайн дураар дайндт морджээ. 2023 оны хоёрдугаар сарын 10-ны өдөр шархдаж, хөлөө тайруулсан байна. Тэрбээр Германы DW сонины сурвалжлагчид амьдрах итгэл, мөрөөдлөө хэрхэн хадгалж үлдсэн талаар ярьжээ. 

Жилийн өмнө Руслана Данилкина эх орноо хамгаалахаар шийдэж, фронт руу сайн дураар явсан байна. Тэр үед Руслана ердөө 18 настай байжээ. Бүсгүй энэ шийдвэрийг тийм ч амархан, хурдан гаргачихсангүй. Дайн эхэлсэн эхний хэдэн саруудад Руслана ихээхэн эргэлзэж байв, учир нь тэрээр цэргийн албаны талаар юу ч мэддэггүй байж. 

"Би хаашаа явах, гэрээ хэр удаан орхихоо мэдэхгүй байсан учраас ихэд айсан. Цаашид юу болохыг огт мэдэхгүй байлаа. Гэхдээ энэ бол миний эх орон, учраас эх орныхоо төлөө тулалдахыг хүссэн. Бид олуулаа болох тусам хүчтэй байна гэдгийг ойлгож байсан юм. Томоохон нэмэр болж чадахгүй ч өөрийн чадах хэмжээгээр эх орондоо туслах оролдлого хийж чадна гэдгээ ойлгосон. Ингээд л хувцсаа цүнхлээд явсан даа" хэмээн Руслана ярьжээ. 

Бүсгүй эцэг эхээсээ урам зориг авсан гэдэг. Түүний ээж болон хойд эцэг нь 2015 онд Донбасст алба хааж байгаад Украины эсрэг Оросын өдүүлсэн дайн эхлэхэд сайн дурын цэрэг болж фронт руу явжээ. Үүний араас, өнгөрсөн оны дөрөвдүгээр сард Руслана Украины зэвсэгт хүчний эгнээнд нэгдсэн байна.

Анхандаа тэрбээр Запорожьед бичиг хэргийн ажил хариуцдаг байж, гэсэн ч тэр фронт руу явах хүсэлтэй байжээ. Түүний нас залуу тул фронт руу явуулахаас татгалзаж байв. Эцсийн дүнд түүнийг холбоочин болгожээ. 

"Хөлгүй болсон гэдэгтээ итгэж чадаагүй"

Хоёрдугаар сарын 10-ны өдөр Руслана болон түүнтэй хамт алба хаадаг цэргүүд Херсон мужид байлдааны даалгавар гүйцэтгэсэн байна. Энэ үед гэнэт эсрэг талаас артиллерийн цохилт өгч, сумны хэлтэрхий бүсгүйн байсан газарт оножээ. 

"Дэлбэрсэн үеийг санаж байна. Тухайн үед би толгойгоо хаасан, дараа нь өвдгөө барьж байсан санагдана. Юу болсныг тэр дор нь ойлгосон ч хөлгүй болсон гэдэгтээ итгэхийг хүсээгүй. "Юу болсон бэ" гээд нөхдөөсөө асуухад тэд юу ч дугараагүй" хэмээн Руслана тэр аймшигт өдрийг дурсжээ.

Тэр золоор амьд гарчээ. Тухайн үед тэдний машины хажуугаар эмч нар явж таарсан гэнэ. Тэд бүсгүйд анхны тусламж үзүүлснээр Русланаг цус алдаж нас барахаас хамгаалсан аж. Түүнийг өөр машинд суулгахад хөл нь биеэс нь салсан байсныг Руслана хараад цочирдож, айснаасаа болоод нүдээ анин, яг тэр чигтээ эмнэлэг хүртэл явсан гэнэ.

Ийнхүү шархдсаны улмаас бүсгүй зүүн хөлөө тайруулжээ. Дараа нь түүнийг Николаев руу хүргэж, тэнд нь гурав хонуулаад Одесс руу эмчилгээнд явуулсан байна. Эмнэлэгт ирсэн эхний өдрүүдэд Руслана байнга л уйлж байсан ч дараа нь амьдралынхаа төлөө тэмцэх ёстой гэж шийдсэн аж. Тэр үед гэр бүл нь ихээхэн түшиг тулгуур, дэмжлэг болжээ. Түүний ах Владислав болон эхнэр Ангелина нь өнөөг хүртэл Русланатай хамт байж, түүнд тусладаг аж. Үүний зэрэгцээ өдөр бүр дэлхийн өнцөг булан бүрээс ирдэг олон мянган хүний дэмжсэн зурвасууд түүнд хүч өгдөг гэнэ. Руслана Инстаграм хөтлөх болсон бөгөөд өдгөө 37 мянга гаруй дагагчтай болжээ.

"Одесст хийсэн эхний хагалгааг санаж байна. Би байнга л утсаараа хуудас руугаа орж, хүмүүсийн дэмжлэг бүхий зурвасуудыг уншиж байлаа. Одоо ч ийм зурвас ирсээр л байгаа" хэмээн Руслана ярьжээ.

Руслана амьдрах хүслийнхээ ачаар хүч, нугарашгүй байдлын бэлгэдэл болсон гэнэ. Гэхдээ хөлөө алдсан гэдэгтэйгээ тийм ч авархан эвлэрчихсэнгүй. Руслана нийтдээ таван хагалгаанд оржээ. Одоо нөхөн сэргээх эмчилгээ хийлгэж байгаа бөгөөд хиймэл хөлтэй болохоор зэхэж байгаа гэнэ. Олон нийт түүнд зориулан хандивын аян өрнүүлсний ачаар Руслана Германд үйлдвэрлэгдсэн орчин үеийн хиймэл хөл авах боломжтой болжээ. Тэр энэ хиймэл хөлөө хүлээн авмагцаа түүн дээр яван, шинээр амьдарч, мөрөөдлөө биелүүлийн төлөө тэмцэнэ.

"Надад нэг энгийн мөрөөдөл бий. Тэшүүрээр гулгах. Мөн унадаг дугуйтай болох мөрөөдөлтэй. Би хөлгүй байлаа гээд мөрөөдлөө биелүүлэх боломжгүй гэсэн үг биш шүү дээ" хэмээн Руслана ярьжээ.

Ердөө 19-хөн настай ч олон бэрхшээлийг давахаас аргагүй болсон Руслана дайнд хохирсон хүмүүст амьдрах итгэлээ алдахгүй байхад нь урам зориг өгөх хүсэлтэй. Бүх зүйл боломжтой, гэртээ суугаад нуугдах хэрэггүй гэдгийг хүмүүст харуулна, юу ч болсон байлаа, ямар ч аймшигтай, зовуурьтай байсан ч амьдрал үргэлжилнэ, амьдрах хэрэгтэй гэдгийг харуулна хэмээн Руслана ярьжээ.

Г.Бямбасүрэн